Fenerbahçe’nin Şampiyonluğu haftalar öncesinden belliydi zaten, diyerek yazıma giriş yapmak istiyorum. Ne de olsa fanatik bir Fenerbahçe taraftarıyım!

Ligin 5. haftasından itibaren liderliği kimselere kaptırmayan Fenerbahçe, 31. hafta da şampiyonluğunu ilan etti. Hani derler ya; “Mayıs’lar sizin olsun, biz Nisan'da Şampiyonuz” işte tam da ondan.

Fenerbahçe’nin kupayı kaldırması için sadece 1 puana ihtiyacı vardı. Gözler 27 Nisan Pazar günü yapılacak Çaykur Rizespor maçındaydı. Sarı Lacivertlilerin cezası nedeniyle maça sadece kadınlar ve çocuklar katıldı. Ben de tabii oradaydım. Stadyumun kapısındaki kalabalığı görünce “Ben bu maça nasıl gireceğim?” sorusu kafamda dolanırken, zor da olsa içeri girdim.  Şükrü Saraçoğlu Stadyumu’nu hiç bu kadar çok dişi kanarya ve çocuklarla görmemiştim. Adeta adım atılacak yer yoktu. Taraftarların çoğu biletleri olsa dahi maçı izleyemediler. Neden? Çünkü ayakta duracak yer yoktu. Neyse ki ayakta bir yer buldum. Bazen şu kadınları hiç anlamıyorum. Maçın ilk yarısının bitmesine 10 dakika kala, “tuvaletim geldi, çekilir misin?” deyip, yüzlerce kişiyi rahatsız edebiliyorlar. Bu kadar mı tuvaletini tutamıyorsun be kadın? Neyse, maçın ikinci yarısında yerimi değiştirdim ve yan tarafa geçtim. Tribünün en üst tarafına, tam ekran izledim maçı.

10 numara 5 yıldız oynadık diyemem. Kalemize gelen her şutta yerimden sıçradım, bağırmaktan sesim kısıldı. Çaykur Rizespor hiç de fena oynamadı aslında. Zaten iyi oynamak zorundaydı, kümeden düşmemek için. Çaykur Rizespor’lu LuaLua maçın adamlarından biriydi. Adam iyi Fenerbahçe’ye gelse de fena olmaz hani. Uzun lafın kısası maç berabere bitti ve Fenerbahçe 19. Şampiyonluğunu ilan etti.

Şampiyonluğun şerefine Fenerbahçe Marşı’nı çığlık çığlığa söyledik. Ankara havasında oynadık. :)